Κυκλοφόρησε η τρίτομη έκδοση του συνθέτη και μουσικολόγου Χριστόδουλου Χάλαρη με τίτλο «Η ιστορία της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής μουσικής».
H έκδοση περιλαμβάνει 8 ψηφιακούς δίσκους ακτίνας (CD).
Λίγα λόγια για την έκδοση από τον συγγραφέα:

«Μουσικήν ποίει και εργάζου»

«Όταν λίγο πριν το κώνειο, ολοκληρώσει την επιρροή του στον οργανισμό του σπουδαιότερου ανθρώπου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του Σωκράτη, ρωτήθηκε από τους μαθητές του, πώς αξιολογούσε την μουσική, εκείνος εξόρκισε τους μαθητές να ποιούν μουσική (να συνθέτουν μουσική) και περί αυτήν να εργάζονται.

Σωρεία εννοιών που συνδυάζουν την μουσική με το κοινωνικό ήθος διατυπώθηκαν κατά το παρελθόν.

Η έντεχνη καταγεγραμμένη μουσική αλλά και οι περί την διδασκαλία αυτής κώδικες, εδώ γεννήθηκαν και από εδώ διαδόθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πόνημα αυτό που έχω την τιμή να σας παρουσιάσω μαζί με τον εκδότη μου σήμερα, έρχεται να συμπληρώσει ένα σοβαρό κενό στην μουσική βιβλιογραφία.

Η μουσική πράξη από την αρχαιότητα μέχρι και το τέλος της βυζαντινής περιόδου αναλύεται και μπορεί εύκολα να γίνει κτήμα κάθε ενδιαφερομένου.

Τα εργαλεία καταγραφής του μουσικού φαινομένου, τόσο εν χρόνω όσο και εκτός αυτού, τα ανέλαβε εξ αρχής, η σπουδαία φιλοσοφική σχολή των Πυθαγορείων.

Συνεδέθη, λοιπόν, με τα μαθηματικά από νωρίς. Όμως η μουσική στην ουσία της δεν αποτελεί μέρος τους.

Ο άνθρωπος την χρειάζεται για να ακουμπήσει την τελειότητα. Αφού γίνει πρώτα ερωτικός, δηλαδή «εραστής του σύμπαντος κόσμου» τότε μπορεί με την άσκηση να γίνει «ομοούσιός της» για να δικαιωθεί εν τέλει γενόμενος «φιλόσοφος». Η αριστεία είναι προϊόν άοκνης άσκησης για την προσέγγιση του Θείου.

Μεγάλο κενό στην ελληνική βιβλιογραφία αποτελεί η έλλειψη πονημάτων σχετιζόμενων με την μουσική πράξη, ανά τους αιώνες στην πατρίδα μας.

Η παρούσα εργασία έχει την φιλοδοξία να λειτουργήσει σαν το εναρκτήριο λάκτισμα για την ανάπτυξη της συγγραφής ιστορικών περί την μουσική πονημάτων.
Η λόγια μουσική, γεννήθηκε εδώ προ αμνημονεύτων χρόνων.
Εδώ προσδιορίστηκε κατά περίπτωση το πρέπον αυτής ήθος.
Εδώ κατοχυρώθηκε η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Εδώ προσδιορίστηκε ο σπουδαίος κοινωνικός ρόλος του μουσικού φαινομένου.
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει και πάλι την νέα αφετηρία για μία μουσική δημιουργία που μας προάγει στον δρόμο της πνευματικής τελείωσης».
Χριστόδουλος Χάλαρης

Το σημείωμα του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ευπαθεστέρα των επιστημών είναι η ιστορία. Ο καθείς την χειρίζεται και την διαχειρίζεται κατά το δοκούν και σύμφωνα με το συμφέρον της στιγμής. Έτσι, λοιπόν, περνάμε από πολλές περιπέτειες.

Η δική μου γενιά μεγάλωσε με τρία δόγματα, με τρεις φράσεις αποφθεγματικές: «από την αρχαία ελληνική μουσική δεν σώθηκε τίποτε», «κατά τη βυζαντινή περίοδο, επί 1100 χρόνια δεν παρήχθη κοσμική μουσική. Οι δε Βυζαντινοί δεν χρησιμοποιούσαν όργανα» και «οι Βυζαντινοί δεν είχαν ποτέ διανοηθεί να πάνε στο θέατρο ή να έχουν την παραμικρή σχέση με την αρχαία παιδεία».

Διότι είχαν τόσο πολύ πληγωθεί από τους μίμους του Βυζαντίου που διακωμωδούσαν τα δρώμενα τα σχετιζόμενα με τη βάπτιση, τον γάμο και άλλα μυστήρια, ώστε είχαν απωθήσει συλλήβδην όλες τις εκφάνσεις του αρχαίου πολιτισμού. Όταν «δεν διεσώθη τίποτε από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό» πειθόμαστε ότι δεν συντρέχει λόγος να ψάξουμε να ανακαλύψουμε τα …ανύπαρκτα. Ανύπαρκτη, λοιπόν, η μουσική φιλοσοφία, παράλογη η περί τα όργανα και την οργανοχρησία έρευνα, άνευ αντικειμένου η προσπάθεια ανακάλυψης συστήματος αποτύπωσης της μουσικής πράξης. Για τους ίδιους λόγους, καθώς κατά τη βυζαντινή περίοδο κανένα πολιτιστικό αγαθό δεν παρήχθη, καλούνται οι επίδοξοι ερευνητές να μην ασχοληθούν ματαίως με την τραγική αυτή «περίοδο του σκοταδισμού, της θρησκειοληψίας και των δεισιδαιμονιών».

Ποιός ο λόγος, λοιπόν, να γράφεται μια ιστορία για την ελληνική μουσική; Ποιός ο λόγος να ασχοληθούμε με κάτι που, και ένα ακόμη υπήρξε, παρήλθε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη; Όλα όσα μας είπαν ήταν ψεύδη αισχρά. Σχετίζονται με φαύλες προθέσεων ανθελλήνων που επιθυμούν να οδηγήσουν τη διαδρομή του Ελληνισμού στον Καιάδα. Ελπίζω ότι το ανά χείρας πόνημα θα τους δυσχεράνει το έργο…