Ο δωδέκατος δίσκος του Μανώλη Φάμελλου περιέχει (ως συνήθως) δώδεκα νέα τραγούδια, ένα σκίτσο στο εξώφυλλο, δύο οικογενειακές φωτογραφίες, τις σχετικές πληροφορίες που συνοδεύουν  τις λιγοστές πια εκδόσεις του υπό εξαφάνιση ψηφιακού δίσκου και ένα χάρτη του πουθενά, κρυπτογραφημένο και προσωποποιημένο για κάθε παραλήπτη.
Αυτόν όμως ίσως και να μην τον ανακαλύψετε ποτέ...

Η κεντρική ιδέα έρχεται από ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, διατρέχει ένα μάλλον αμφιλεγόμενο παρελθόν, για να σκορπίσει σαν στάχτη, τέλος μέσα στο αχόρταγο παρόν. Αυτή με λίγα λόγια  είναι η εποχή των σκουπιδιών αλλά... ας μην το πάρουμε κατάκαρδα. Ό,τι λέμε εδώ, δεν είναι παρά ένα μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι στον κάδο της ανακύκλωσης.
Αν δεν το βρει κανείς, θα πει πως ο κόσμος είναι άδειος από την αρχή.

Σχετικά με το περιεχόμενο: Η ΤΥΧΕΡΗ ΜΟΥ ΜΕΡΑ αντίθετα από τις προβλέψεις των αστρολόγων είναι μια μέρα που όλα πάνε στραβά. Αυτό θα το διαπιστώσετε και στο αμέσως επόμενο επεισόδιο, όπου ο αποδομημένος ήρωας μας εμφανίζεται να φτάνει στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΘΜΟ -ένας σύντομος απολογισμός και μια μοιραία εξαφάνιση. ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ δεν είναι ακριβώς ένα ερωτικό τραγούδι αλλά αν αναζητούμε κάτι τέτοιο, μάλλον θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό, στον συγκεκριμένο δίσκο.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ είναι μια γελοιογραφία του χάους, μια ημιαυτόματη καταγραφή του τίποτα με ένα αόρατο μολύβι. Τελικά πρόκειται για ένα τραγούδι με λόγια από εικόνες, δίχως λόγια κατά βάθος. Το ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ δε, που πιστά το ακολουθεί, δεν είναι παρά ένα ερώτημα που απαντά σε ένα ερώτημα και ούτω καθεξής...
Πολύ σύντομα ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ο εικονομάχος ήρωας μας μαζί με άλλους πολλούς, επιστρέφει νικημένος από την σωματική επικαιρότητα. Σε ένα αναστοχαστικό (sic)  κλίμα η ΔΙΑΔΡΟΜΗ που ακολουθεί δεν μοιάζει καθόλου με ξένοιαστη βόλτα και εδώ το να βρει κανείς ή τουλάχιστον να φανταστεί ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ μέσα στο άγνωστο δεν είναι και λίγο. Το ΠΟΣΑ ΨΕΜΑΤΑ θα έλεγε κανείς πως είναι ένα τραγούδι για τους κινδύνους του επαγγέλματος, αλλά δυστυχώς  δεν υπάρχουν πια ειδικοί στον χώρο  να μας το βεβαιώσουν.
Τα ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ που γίναν ένα για να χωριστούν ξανά; Είναι γνωστή σε όλους η ιστορία του διχασμού αλλά καθένας έχει δικαίως κάτι να προσθέσει.
Το ΠΕΝΘΥΜΙΟΝ είναι μια απόπειρα αναψηλάφησης μιας παλιάς φωτογραφίας με την μέθοδο της αφής. Αμέσως παρακάτω, στα όρια της παλαιάς παραλίας συναντάμε ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΟΥ εν είδει
αποφώνησης ...Ξέρουμε πια πως το πλοίο μόνο φεύγει• κι όμως...Όλα παραμένουν τόσο μακρινά όπως στην αρχή.

Ό,τι θα ακούσετε, ολοκληρώθηκε κι ερμηνεύθηκε μέσα σε ώρες απογευματινές και βραδινές, με μέσα ειδικά αλλά και πρόχειρα. Με την βοήθεια φίλων αλλά και περαστικών, όλα συνέβησαν λίγο πολύ σε ένα δωμάτιο αλλά βέβαια οι χώροι μας είναι νοητοί και όπου κι αν σταθούμε πάντα ένας δρόμος περνά δίπλα μας ή από μέσα. Ο τελευταίος μας οδήγησε εδώ...