Ενας δίσκος πολυσυλλεκτικός που φέρουν τις υπογραφές του Στέφανου Κορκολή, της Δήμητρας Γαλάνη, των Nickelback, του Γιώργου Μπουσούνη, του Γιώργου Δημητριάδη, της Μαρίας Παπαδοπούλου του Ανδρέα Λάμπρου και Χρυσόστομος Μουράτογλου. Στίχους έγραψαν οι Μυρτώ Κοντοβά, Νίκος Μωραίτης, Γιώργος Παυριανός, Γιώργος Γκίνης, Θάνος Παπανικολάου και Ελενα Βραχάλη.

Ο δίσκος συνοδεύεται από ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών καθώς και τους συντελεστές.

ΤΙΤΛΟΙ
1 ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ
2 ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ (How you remind me)
3 ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΕΔΩ...ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ
4 Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ
5 ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
6 ΧΑΡΤΟΚΙΒΩΤΙΑ ΝΟΥΝΟΥ
7 OLE,OLE,OLA
8 ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ
9 ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΜΕ
10 ΚΑΛΗΜΕΡΑ
11 ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ


Η Αλκηστις Πρωτοψάλτη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς. Μέχρι την ηλικία 7 ετών έζησε στην Αλεξάνδρεια και ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Σουέζ. Η καταγωγή του πατέρα της ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας και της μητέρας της από την Χίο.

Τα παιδικά της χρόνια κύλησαν πολύ ευτυχισμένα και τα θυμάται με αγάπη: Τα ζεστά απογεύματα στην Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον παππού της, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα, το θρόισμα από τους φοίνικες που στόλιζαν την παραλία, τους ψαράδες με τα καλάμια τους, το τραμ, τις καραμέλες αργισούς, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη Σαχάρα... Tο μαγαζάκι με τα χρωματιστά τζάμια που έφτιαχνε φαλάφελ και πίτες ζεστές απέναντι από το σπίτι της ήταν αυτό που πρόσφατα ξύπνησε τις παιδικές της μνήμες και θυμήθηκε την γειτονιά των πρώτων χρόνων της ζωής της. Το σπίτι της σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από ένα πολυώροφο κτίριο, το Δικαστικό Μέγαρο Αλεξάνδρειας.

Τις αταξίες της, τις θυμάται περισσότερο από τις περιγραφές της μητέρας της, ήταν πραγματικά θηρίο! Στο σπίτι τους στο Σουέζ υπήρχε μία μεσοτοιχία με μία σκάλα ξύλινη, ίσια και ψηλή στην οποία η μαμά της απεγνωσμένα κάθε φορά την παρακάλαγε να μην ανεβαίνει. Φυσικά εκείνη, όπου "μη" μέσα! Μια φορά ανέβηκε στην κορυφή της, κι έπεσε μέσα σ ένα σκουπιδοτενεκέ που ήταν από κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να την κάνουν μπάνιο με πετρέλαιο!!! Ήταν αεικίνητη και δεν έτρωγε το φαγητό της, γι αυτό και είχανε βρει το εξής κόλπο: είχανε φτιάξει ένα φίδι με πανί, το φοράγανε στο χέρι και το κινούσανε στο τζάμι για να την φοβίσουν... Κάποια μέρα όμως, η θεία της είχε ξεχάσει στο δάκτυλό της την δακτυλήθρα που έραβε και έτσι ανακάλυψε την ...σκευωρία.

Το σχολείο της ήταν το Αβερώφειο, ένα σχολείο που άφησε εποχή στην Αλεξάνδρεια και το οποίο δυστυχώς τώρα έχει ελάχιστους μαθητές. Το επισκέφθηκε πρόσφατα και οι μνήμες ζωντάνεψαν αμέσως. Το προαύλιο του σχολείου, ο ιστός της ελληνικής σημαίας, το γήπεδο που έκαναν τις γυμναστικές επιδείξεις, οι βρύσες που τότε δεν τις έφτανε για να πιει νερό. Μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμη εκεί ο ίδιος επιστάτης, ο οποίος έψαξε και βρήκε τους καταλόγους εγγραφής της χρονιάς της: Αλκηστις Σεβαστή Αττικιουζέλ του Σταύρου και της Μαρίας. Της άρεσε πάρα πολύ το όνομα που διάλεξε η μητέρα της για εκείνη, κυρίως για την ριζοσπαστική της απόφαση να έχει ένα όνομα που δεν ακολουθεί την οικογενειακή κληρονομιά. Όσο για το Σεβαστή, ήταν απαίτηση του παπά, ο οποίος δεν δεχόταν μόνο το αρχαίο ελληνικό Αλκηστις.

Ο πατέρας της ήταν χειρούργος οδοντίατρος και η μητέρα της δασκάλα. Ήταν και οι δύο πολύ αυστηροί αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφεροί. Την αγαπούσαν πάρα πολύ -καθ ότι ήταν και μοναχοκόρη- και συχνά αυτό το εκμεταλλευόταν. Η σχέση της με τον πατέρα της ήταν εξαιρετική -όσο θυμάται- και δεν της χάλαγε ποτέ χατίρι. Υπήρχαν φορές που την πήγαινε στον κινηματογράφο και τον υποχρέωνε να ξαναδούν την ταινία πάλι από την αρχή. Εξακολουθεί να είναι φανατική φίλη του κινηματογράφου. Της αρέσουν κυρίως οι περιπέτειες, οι ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο και οι επιστημονικής φαντασίας.

Αρχές της δεκαετίας του 60 οι γονείς της αποφάσισαν λόγω των πολιτικών γεγονότων να εγκαταλείψουν την Αίγυπτο και ευτυχώς να έρθουν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι συγγενείς διασκορπίστηκαν σε άλλες χώρες. Ο ξεριζωμός ήταν τόσο επώδυνος που τον θυμάται ακόμα, κυρίως το κλάμα των δικών της και την σκηνή του τελωνιακού που της πήρε την κούκλα από τα χέρια και έσπασε το κεφάλι της, ψάχνοντας για τιμαλφή. Από τότε δεν ξανάπαιξε με κούκλες. Της άρεσε να παίζει με τ αγόρια ποδόσφαιρο, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Έτρεχε 100 και 400 μέτρα μετ εμποδίων στον Πανιώνιο, και αργότερα έπαιζε βόλεϊ στην ομάδα του Μίλωνα της Νέας Σμύρνης. Ο αθλητισμός ήταν στο αίμα της.

Το πρώτο τους σπίτι στην Αθήνα ήτανε στον Υμηττό. Γειτονιά γραφική με ευκαλύπτους και γιασεμιά, κι ένα θερινό σινεμά, την ΑΒΑΝΑ. Ο πατέρας της εργαζόταν σαν επιστημονικός συνεργάτης σε μία μεγάλη γερμανική βιομηχανία. Η μητέρα στο σπίτι ασχολείτο μαζί της. Λίγο αργότερα μετακόμισαν στην Καλλιθέα. Εκεί πήγε δημοτικό σχολείο. Στο 6ο Καλλιθέας. Μετακόμισαν ξανά, στη Νέα Σμύρνη αυτή τη φορά και στο γυμνάσιο πια, της Ευαγγελικής Σχολής. Ονειρεμένα χρόνια. Όλα είχανε μπει σε μία τάξη, σχολείο, αθλητισμός, φίλοι, σχολικές εκδρομές, μέχρι την στιγμή που η πίεση και η συσσωρευμένη στενοχώρια προκάλεσαν στον πατέρα της ένα σοβαρό εγκεφαλικό περιστατικό το οποίο ήταν και μοιραίο. Η εμπειρία αυτή, της ζωής, την ωρίμασε απότομα...

Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήταν σίγουρη ότι θ ασχοληθεί με τον αθλητισμό, μέχρι τη στιγμή που ένας φίλος την παρότρυνε να τραγουδήσει. Η πρώτη της ακρόαση ήτανε στον Δήμο Μούτση. Από αυτόν ξεκίνησαν όλα.

Παρά τις θυελλώδεις αντιρρήσεις της μητέρας της ο πρώτος δίσκος ήταν γεγονός: ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ σε ποίηση Κ. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Γ. Ρίτσου, Κ. Καρυωτάκη και φυσικά σε μουσική Δήμου Μούτση. Ο ταλαντούχος συνθέτης υπήρξε ο μεγάλος της δάσκαλος και ο καλλιτεχνικός της νονός, αφού εκείνος την βάφτισε Πρωτοψάλτη.

Μαζί του εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μπουάτ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΛΥΔΡΑ στην Πλάκα, σ ένα πρόγραμμα που το είχε επιμεληθεί ο ίδιος. Μαζί του και η πρώτη της -αξέχαστη- εμπειρία σε συναυλία στο Παλαί ντε Σπορ στην Θεσσαλονίκη. Από το πολύ τρακ είχε κλείσει η φωνή της μέχρι το πρώτο τραγούδι. Οι πρώτες κριτικές αναφέρουν... τρομερό τρακ έπαθε η τραγουδίστρια του Δήμου Μούτση Αλκηστις Πρωτοψάλτη στο ρεσιτάλ της Θεσσαλονίκης χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει την ερμηνεία της, είπαν οι ακροατές που θυμήθηκαν ότι το ίδιο... μεγάλο τρακ είχε πάθει ο Μπιθικώτσης στη συναυλία του στο Κεντρικό...(Απογευματινή 18.9.74)

1975. Στην οδό Σίνα υπήρχε το θέατρο ΠΑΠΑ. Εκεί πήρε το βάπτισμα αυτού του χώρου συμμετέχοντας σ ένα πρόγραμμα μαζί με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη, την Μαρίζα Κωχ και τον Θανάση Γκαϊφίλια.

Επόμενος δίσκος η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, επίσης του Δήμου Μούτση, από το θεατρικό έργο Η ΑΠΕΡΓΙΑ του Γιώργου Σκούρτη. Η πρώτη επαφή με τον Ηλία Ανδριόπουλο: ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΦΕΡΗ, στον οποίο συμμετείχε και ο Νίκος Ξυλούρης. Η ευαισθησία και η απλότητα του συνθέτη την γοήτευσε. Ήταν η αρχή μιας φιλίας και μιας μεγάλης συνεργασίας. Αποτέλεσμα, ο δίσκος ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΑΪΚΑ -μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη- σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Μπουρμπούλη. Aμέτρητες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το τραγούδι ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΞΕΔΕΣ γίνεται η πρώτη της επιτυχία. Μαζί έκαναν και τις πρώτες εμφανίσεις στην Ευρώπη, στην Σουηδία και την Δανία.

Λίγο αργότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος, της πρότεινε να συμμετάσχει στο διπλό του δίσκο ΡΕΖΕΡΒΑ καθώς και στις εμφανίσεις που θα έκανε τον χειμώνα στην Πλάκα. Η εμπειρία δουλεύοντας στο ΡΗΓΑ δίπλα στο Νιόνιο ήταν μεγάλη. Τραγούδαγαν, χόρευαν, απολάμβαναν τις περιπέτειες του Καραγκιόζη με τον Σπαθάρη, ο οποίος συμμετείχε επίσης στο πρόγραμμα. Αρκετές φορές βοηθούσε τον Σπαθάρη και έκανε το... "κολλητήρι".

Καλοκαίρι 77, θέατρο ΣΜΑΡΟΥΛΑ, επιθεώρηση ΕΦΗΜΕΡΕΒΟΜΕΝ του Μποστ-Μουρσελά, με πρωταγωνιστές τους Θύμιο Καρακατσάνη, Σμαρούλα Γιούλη, Μαίρη Χρονοπούλου, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Νίκο Κάποιο, Γιώργο Μοσχίδη και Γιάννη Μπέζο. Σ αυτή την επιθεώρηση τραγουδάει τρία τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου. Τους θυμάται όλους με αγάπη. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο, σε μία σειρά συναυλιών στο θέατρο ΑΛΙΚΗ.

ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, Γιάννης Σπανός. Τα μαγικά δάκτυλα του Γιάννη και ο έντονος ερωτισμός του, της άνοιξαν την πόρτα στο ερωτικό τραγούδι. Δούλευαν δημιουργικά στο σπίτι του στην Ερέτρια, οι αμέτρητες συναυλίες, τους έφεραν ακόμη πιο κοντά. Στο ΚΥΤΤΑΡΟ στην οδό Ηπείρου πέρασαν έναν ολόκληρο χειμώνα μαζί. Ήταν η αρχή σε μία διαδρομή που χάραξε την μετέπειτα πορεία της. Το ομώνυμο τραγούδι ήταν και η πρώτη της συνεργασία με την Λίνα Νικολακοπούλου.

Ο επόμενος δίσκος ήταν η πραγματοποίηση ενός ονείρου: να τραγουδήσει έναν ποιητή που θαύμαζε, που την συγκλόνιζε, που μίλαγε στην ψυχή της, τον Οδυσσέα Ελύτη. ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου. Το έργο αυτό, μαζί με τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ και τα ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ τα παρουσίασε το 1994 στο ΗΡΩΔΕΙΟ, με την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και τη χορωδία του Αντώνη Κοντογεωργίου. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές της καλλιτεχνικής της πορείας. Ένα ΗΡΩΔΕΙΟ κατάμεστο, με πανσέληνο -ερμηνεύοντας την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη σε πρώτο πλάνο- είναι ότι καλλίτερο μπορεί να ονειρευτεί ένας καλλιτέχνης. Η βραδιά αυτή έχει ευτυχώς καταγραφεί και στην δισκογραφία και τηλεοπτικά.

Το 1985 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Σταμάτη Κραουνάκη, με τον οποίο γνωρίζονταν από τα σχολικά χρόνια αλλά δεν το θυμόντουσαν!!! Κατά την διάρκεια της συνεργασίας τους από διάφορες περιγραφές ανακάλυψαν ποιοι... ήταν! Από τότε τους συνδέει μία πολύ ειλικρινής φιλία, η οποία μέσα από τις δυσκολίες της ζωής και της τέχνης έγινε ακόμη πιο δυνατή και κρατάει μέχρι σήμερα. Αυτός ο δίσκος ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ, είναι η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία με την Λίνα Νικολακοπούλου και η αφετηρία πολλών θεαμάτων τα οποία θεωρεί ότι έχουν αφήσει την σφραγίδα τους. Τα λόγια της Λίνας την συγκίνησαν πάρα πολύ και ο τρόπος περιγραφής των συναισθημάτων ήταν ένα βέλος που διαπέρασε την καρδιά και την ψυχή της. Όπως είπε τότε... Το ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ στοχεύει να είναι τραγούδια για γουόκμαν, για Κυριακές πρωί, με ήλιο και βροχή... για ράδιο-ιδεολόγους και ερασιτέχνες ερωτευμένους...
Έγινε από ένα παράπονο...

Η πρώτη παρουσίαση αυτών των τραγουδιών γίνεται στην Θεσσαλονίκη, στο ΖΟΟΜ. Εκεί συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Γιάννη Πάριο.

Ένα χρόνο μετά η ΛΕΩΦΟΡΟΣ Α. Μέσα από την αναζήτησή τους για ένα νέο τρόπο παρουσίασης του ελληνικού τραγουδιού, γεννιέται η πρώτη μουσική παράσταση στην Ελλάδα. Ένα πρόγραμμα που έκανε μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Λίνα Νικολακοπούλου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, σκηνικά και κοστούμια του Μανώλη Παντελιδάκη. Όπως είπε και ο Σταμάτης "είναι ένα σενάριο με τραγούδια για τις τρεις συγκεκριμένες φωνές, τους τρεις αγγέλους αυτών και τρεις περιστρεφόμενες καρέκλες". Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής. Η παρουσίαση των τραγουδιών εκφράζεται στην σκηνή μ έναν εντελώς νέο, διαφορετικό τρόπο.

Τα τραγούδια αναμειγνύονται μεταξύ τους και γίνονται ένα. Η ομάδα μεγαλώνει. Ο Ανδρέας Βουτσινάς και ο Μανώλης Παντελιδάκης συνεργάζονται μαζί τους ανελλιπώς τα επόμενα 9 χρόνια... Χρόνια δημιουργικά, τα οποία έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη τους με χρυσά γράμματα. Ο Ανδρέας υπήρξε για εκείνη ένας μεγάλος δάσκαλος. Η εμπειρία του, η καθοδήγησή του και η αγάπη του ήταν στοιχεία ανεκτίμητα. Σημαντική ήταν και η παρουσία του Μανώλη δίπλα τους, ο οποίος με τα σκηνικά του έντυσε τα όνειρά τους.

Το καλοκαίρι του 1986 κάνει μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με την Δήμητρα Γαλάνη, την οποία θαύμαζε από τα σχολικά της χρόνια όχι μόνο για την φωνή της αλλά και για την ευαισθησία της. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αρκετό να συνδεθούν πιο πολύ και να γεννηθούν δύο υπέροχα τραγούδια: ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΟΙ και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ που ήταν και ο τίτλος του ομώνυμου δίσκου που κυκλοφόρησε αργότερα σε στίχους της Λίνας.

Η σχέση της με την Λίνα δεν ήταν μόνο επαγγελματική. Υπήρχε και μία βαθιά, δυνατή φιλία μεταξύ τους με όλα τα υπέρ και τα κατά της... Οι διαφορετικοί χαρακτήρες τους, ήταν η αιτία που δημιουργήθηκαν πολλές συγκρούσεις μεταξύ τους, αλλά μέσα από αυτές τις συγκρούσεις πάντα γεννιόταν κάτι εποικοδομητικό. Η εκτίμηση, ο θαυμασμός και η αγάπη είναι συναισθήματα που αντέχουν στον χρόνο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει είναι δικά της.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ Β. Στην δεύτερη σκηνοθετημένη παράσταση με τους ίδιους συντελεστές -που παρουσιάστηκε και στην Θεσσαλονίκη επί 7 μήνες- ήταν επίσης ο Κώστας Γανωτής, ο ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου και ο Νίκος Γαλάτης.

Ο επόμενος δίσκος ήταν μεγάλος σταθμός στην μουσική της διαδρομή. Ήταν καλοκαίρι και ένας φίλος της, ο Κώστας Κωτούλας την παρότρυνε να δει την ταινία του Εμίλ Κουστουρίτσα Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ, κυρίως για ν ακούσει τα τραγούδια της ταινίας σε μουσική του Goran Bregovic. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Η εμπειρία με τους τσιγγάνους θα τους μείνει αλησμόνητη. Ο εκτός τόπου και χρόνου τρόπος ζωής τους, η ασυνέπειά τους, ο ανύπαρκτος επαγγελματισμός τους ξεθώριασαν μονομιάς μόλις μπήκαν στο studio.

Το πάθος, η ενέργεια και το ταλέντο τους πλημμύρισαν αμέσως τους χώρους εγγραφής, πλημμύρισαν την καρδιά τους. Ο Goran Bregovic είναι χαρισματικός. Το ίδιο και η Λίνα Νικολακοπούλου που με τα λόγια της πέτυχε το απόλυτο της έκφρασης. Ο Αριστείδης Μόσχος με το σαντούρι του και την ορχήστρα του, έδεσε άψογα την ελληνική ψυχή με την τσιγγάνικη. Σαν επισφράγισμα αυτής της συνεργασίας, της έδωσε να ερμηνεύσει το τραγούδι Σ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΩΡΑΙΑ, ένα τραγούδι που έγραψε πριν από πολλά χρόνια για την μοναδική σύντροφο της ζωής του, την κυρία Αγγέλικα.

Η μουσική παράσταση του ΖΟΟΜ το 1991-1992 ήταν για εκείνη μία ολοκλήρωση αυτής της περιπέτειας. Εκτός από τους γνωστούς βασικούς συντελεστές, μαζί της ήταν πάλι ο Κώστας Γανωτής και νέοι συνεργάτες, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Νίκος Ζούκας και ο Βασίλης Μοσχονάς. Η παράσταση "των τσιγγάνων" παρουσιάστηκε για δύο χρόνια -όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας- αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 1993 αναζητούσαν έναν καινούριο χώρο προκειμένου να παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ σε μουσική του Σταμάτη και στίχους της Λίνας. Η περιοχή του Γκαζιού τους ...έκανε κλικ! Ήταν ένα απόλυτο σκοτάδι στο μικρό στενό της οδού Ιεροφαντών όταν αποφάσισαν να το φωτίσουν με τα όνειρά τους. Συνοδοιπόρος τους ο θεατρικός επιχειρηματίας Ηλίας Μαρασούλης ο οποίος μετέτρεψε το συνεργείο σε χώρο θεάματος. Το ονόμασαν ΓΚΑΖΙ όπως ολόκληρη η περιοχή. Ο χώρος αυτός ήταν και η αφετηρία για την μετέπειτα εξέλιξή της. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ. Μία παράσταση ..."της βασικής ομάδας των πέντε" με το υπέροχο σκηνικό δάσος του Μανώλη Παντελιδάκη στην οποία συμμετείχαν ο Κώστας Μακεδόνας, ο Χρήστος Στέργιογλου, η Σοφία Χρήστου, ο Δημήτρης Μπάσης και για πρώτη φορά επί σκηνής, ο Σταμάτης Κραουνάκης. Η ατμόσφαιρα τόσο στην σκηνή όσο και στα καμαρίνια ήταν συγκλονιστική. Οι 6 μήνες κύλησαν σαν νερό. Αυτή η παράσταση -αυτούσια παρουσιάστηκε στο Θέατρο City Center της Νέας Υόρκης και όπως πάντα σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΛΑΪΚΑ ...χορεύτηκαν με πάθος...

Δεύτερη χρονιά στο ΓΚΑΖΙ με τίτλο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Αυτή την φορά συμμετέχει και η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Λίτσα Διαμάντη. Ήταν μία συνεργασία έκπληξη και αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν η απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που έκαναν και η απόλυτη υπακοή της, στις οδηγίες του Ανδρέα Βουτσινά. Το απαράμιλλο χιούμορ της και η παιδικότητά της, θα τους μείνουν αξέχαστα! Η ίδια παράσταση μεταφέρθηκε και σε έναν καινούριο τότε χώρο της Θεσσαλονίκης στο ΦΙΞ. Εκείνη την εποχή όλοι οι συντελεστές συμμετείχαν σ ένα δίσκο του Σταμάτη και της Λίνας ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Είναι η πρώτη φορά που από ένα δίσκο έγιναν ταυτόχρονα 7 video clips υπό την σκηνοθετική ματιά του ταλαντούχου συνεργάτη και φίλου Νίκου Σούλη. Με το Νίκο συνεργάζονται σχεδόν ανελλιπώς μέχρι και σήμερα. Τα video clips του μετέφεραν με ακρίβεια και ευαισθησία "την εικόνα" του λόγου και της μουσικής. Τα περισσότερα από αυτά έχουν καταγραφεί σαν ταινίες μικρού μήκους.

Το 1996 στο ΡΟΔΟΝ -όπου έγινε και το... βάπτισμα του πρωτοεμφανιζόμενου Στέλιου Διονυσίου- ακούγονται για πρώτη φορά δύο τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ: ΤΟ ΜΩΡΟ και το ΔΙΘΕΣΙΟ, επάνω στο οποίο βασίστηκε και ολόκληρο το σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη.

Την επόμενη χρονιά νέος δίσκος: ΣΑΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Αντύπα, πάντα σε στίχους της Λίνας. Ήταν μία πολύ ακριβή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Εναλλάξ Αθήνα-Πράγα-Παρίσι προκειμένου ν αποκτήσουν ένα αποτέλεσμα που να τους ικανοποιεί απόλυτα. Σ αυτό τον δίσκο συμμετέχει και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας υπό την διεύθυνση του Mario Clemens. Η μίξη και το mastering του δίσκου έγιναν στο Παρίσι στα studios PLUS XXX και DYAM.

Eδώ το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Η ιδέα της Λίνας να συνεργαστούν με τον σκηνοθέτη της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ Δημήτρη Παπαϊωάννου, τους οδήγησε στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ για δύο χρονιές. Η παράσταση αυτή ήταν στην κυριολεξία μοναδική. Ήταν ότι πιο δύσκολο έχει κάνει μέχρι σήμερα αφού πέραν των άλλων προσόντων απαιτούσε και άψογη σωματική κατάσταση. Γυμναζόταν καθημερινά τουλάχιστον 2-3 ώρες, πήγαινε στο θέατρο αρκετές ώρες πριν, να προθερμάνει το σώμα της προκειμένου ν αντεπεξέλθει στις ασκήσεις ακριβείας του Δημήτρη. Η συνομιλία του σώματος με τη φωνή ήταν απόλυτα συγχρονισμένα -μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το μουσικό ταλέντο του Νίκου Αντύπα έδενε απόλυτα με τον λόγο της Λίνας, τα σκηνικά της Λίλης Πεζανού, τους φωτισμούς του Ανδρέα Μπέλλη και ολοκληρωνόταν μέσα από τις αργές κινήσεις της χορογραφίας του Δημήτρη.

Το θέαμα αυτό ήταν μία δική της παραγωγή η οποία ξεπέρασε τις 200 παραστάσεις. Συνοδοιπόρος της η πολύτιμη φίλη και στενή της συνεργάτης Τώνια Δραγούνη -διευθύντρια παραγωγής των θεαμάτων της εντός και εκτός Ελλάδας- η οποία με πραγματικό πείσμα και αφοσίωση κατάφερε μέχρι σήμερα να ξεπεράσουν πολλές φορές τα σύνορά μας. Πίστεψε με πάθος ότι η ελληνική μουσική μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε σημείο της γης, έστω και αν η γλώσσα μας είναι στα περισσότερα άγνωστη. "Αρκεί να μιλάει η φωνή, η ψυχή και το σώμα" όπως λέει χαρακτηριστικά. Τότε επισκέφθηκαν την Πορτογαλία, Ισπανία, Μεγάλη Βρετανία, Ισραήλ και Κύπρο. Ο επίλογος αυτής της παρουσίασης ήταν το ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ minimal.

Ήταν μία σκέψη τους να το ταξιδέψουν με μία μόνο κλασσική κιθάρα - του αριστουργηματικού, δεξιοτέχνη, κλασσικού κιθαρίστα Βαγγέλη Μπουντούνη. Τα ρεσιτάλ αυτά είχαν μία μοναδικότητα στον τρόπο παρουσίασής τους. Έγιναν σε καθεδρικούς ναούς σε πολλές πόλεις της Ευρώπης: Amsterdam, Koπενχάγη, Nυρεμβέργη, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Darmstadt, Aμβούργο. Μοναδικό σκηνικό τα βιτρώ της εκκλησίας, ο εσταυρωμένος και τα αναμμένα μανουάλια... Εκπληκτική εμπειρία!

Ο δρόμος για ...άλλες πολιτείες... έχει ανοίξει με αποτέλεσμα να έχει συνεχώς τη δυνατότητα να ταξιδεύει το ελληνικό τραγούδι και την ψυχή του με τον τρόπο που ακριβώς ονειρευόταν. Πολλά ταξίδια, πολλές εμπειρίες, ψυχική ικανοποίηση, κυρίως από την αποδοχή του κοινού που χωρίς να καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα γίνεται ένα με την ελληνική μουσική.

Ανάμεσα στα ταξίδια -ξανά Ισπανία, Ισραήλ, Λονδίνο- ετοιμάστηκε και η επόμενη δισκογραφική δουλειά. Φυσικό επακόλουθο -οι ΥΔΡΟΓΕΙΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ, ένα ...παιδί από τους ίδιους γονείς αλλά με διαφορετική οντότητα. Τα τραγούδια του δίσκου παρουσιάστηκαν στο DIOGENIS STUDIO, σ ένα πρόγραμμα που έφτιαξαν μαζί με τον Σταμάτη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαιωάννου με τίτλο ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Βρέθηκαν ξανά στην σκηνή μετά από αρκετά χρόνια. Μαζί τους και η ομάδα κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ του ταλαντούχου Νίκου Τουλιάτου. Το θέαμα αυτό ολοκληρώθηκε στο RADIO CITY της Θεσσαλονίκης. Καλοκαίρι 2001. Ένα ρεσιτάλ για φωνή και κρουστά. Ταξίδεψαν όχι μόνο σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο -την οποία επισκέφθηκαν 3 φορές- αλλά και το Ισραήλ, την Ισπανία, φτάνοντας μέχρι την μακρινή Κούβα! Τρεις συναυλίες σε δύο εκπληκτικά θέατρα. Η εικόνα του κοινού και στην Αβάνα και στην πόλη Matanzas θα της μείνει αξέχαστη! Όλοι όρθιοι -ανεξαρτήτως ηλικίας- σε απόλυτο συγχρονισμό κινήσεων να χορεύουν υπό τον ρυθμό των ελληνικών τραγουδιών!!! Αισθάνθηκε πραγματικά υπερήφανη!

Μέσα στο καλοκαίρι του 2001 -ανάμεσα σε συναυλίες- της έγινε η πρόταση να συμμετάσχει στο προσωπικό album του Mario Reyes -της γνωστής οικογένειας των Gipsy Kings. Τα τραγούδια YA HABIBI και DA MELA τα παρουσίασαν μαζί live στο JAZZ FESTIVAL που έγινε στο DIOGENIS STUDIO.

Το καλοκαίρι που πέρασε, ένα μοναδικό ρεσιτάλ κατεγράφη στην καλλιτεχνική της διαδρομή. Ήταν σε έναν από τους ωραιότερους αρχαίους χώρους της Αθήνας, την Ρωμαϊκή Αγορά.
Ιανουάριος 2002. Τρεις εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΙΑΣ ΦΩΝΗΣ. Ένα απόσταγμα από αγαπημένα της τραγούδια με τη συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Πράγας, την συμμετοχή της σύγχρονης ορχήστρας μου και της χορωδίας Fons Musicalis, υπό την διεύθυνση του Francesic Preisler σε ενορχήστρωση του Κώστα Παπαδούκα.
Ήταν η πρώτη φορά που ερμήνευσε και ξένα τραγούδια, κυρίως από γνωστά musicals και τον διεθνή κινηματογράφο. Αγγλικά, Ισπανικά, Κορσικάνικα.

Το καλοκαίρι του 2003 έκανε άλλη μία περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα με τα καλλίτερα τραγούδια της καλλιτεχνικής της πορείας . Μαζί τους και ο παλιός της συνεργάτης αλλά και φίλος , ο Κώστας Γανωτής ο οποίος συμμετείχε φιλικά στο Μέγαρο Μουσικής όπου ερμήνευσαν το εκπληκτικό , δικό του τραγούδι "Τα καραβάνια".

Τον επόμενο χειμώνα μία εντελώς ξεχωριστή συνεργασία στο "Studio Πειραιώς" ήταν αυτή με τον πετυχημένο στο είδος του Αντώνη Ρέμο. Της έκαναν εντύπωση η καλοσύνη του, το χιούμορ του και ο καλός του χαρακτήρας. Τους έξι αυτούς μήνες θα τους θυμάται με αγάπη και τρυφερότητα. Η συνεργασία αυτή μεταφέρεται στην Θεσσαλονίκη στο "Studio Πολιτεία" για 40 παραστάσεις και μετά ταξιδεύει στην Αμερική.

Τον ίδιο χειμώνα κυκλοφόρησε και το νέο της cd "Πές μου θάλασσα" το οποίο σε λίγους μόνο μήνες έγινε πλατινένιο. Ενα cd πολυσυλλεκτικό από παλιούς αλλά και νέους συντελεστές που της χάρισαν ότι καλλίτερο είχαν στην καρδιά τους και τους ευχαριστεί.

Αυτό τον χειμώνα θα τον αφιερώσει σε μερικές συναυλίες εκτός των ελληνικών συνόρων όπως για παράδειγμα στην Ρωσία. Πάντα οι εκτός της χώρας μας συναυλίες είναι για εκείνη μία μεγάλη πρόκληση. Ισως η μεγαλύτερη.