ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΑΝΗΣ - ΣΤ'ΑΡΜΙΑ Θ'ΑΛΑΡΓΟΞΟΡΙΣΤΩ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ)

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ἄλλη μία εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνομε τὴ διαπίστωση, πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐξακολουθεῖ νὰ εὐδοκιμεῖ ὁ ἔμμετρος λόγος καὶ νὰ ζεῖ παραγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ ἡ παμπάλαιη γλωσσική μας ἔκφραση. Ὅταν νέοι ἄνθρωποι μὲ σπουδὲς καὶ πλούσιες κοινωνικὲς ἐμπειρίες, ἐπιλέγουν νὰ ἐκφραστοῦν καὶ μάλιστα στὴν ἰδιαίτερη τοπικὴ ντοπιολαλιά, ἐκφράζοντας σύγχρονες ἀνησυχίες, ἐπισημαίνοντας κορυφαία κοινωνικὰ θέματα καὶ ὑμνώντας τὴν πρωτογενῆ φυσιογνωμία τοῦ ἄδολου ἔρωντα, τότε ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα.
Μία τέτοια ἐλπίδα συνιστᾶ ἡ παρουσία τοῦ Σταύρου Τζανῆ, ποὺ μὲ ἕνα ἐνθουσιώδη τρόπο εἰσέρχεται στὸ δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ χῶρο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας. Ὁ Σταῦρος Τζανής, μέσα ἀπὸ τὸν χειμαρρώδη του λόγο, ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν ἄλλων μία πολὺ εὐαίσθητη συναισθηματικὴ πλευρά, ἡ ὁποία ἀρχικὰ δὲν εἶναι ἄμεσα ἐμφανὴς καὶ ἡ ὁποία σταδιακὰ σταθεροποιεῖται μέσα στὶς εἰκόνες καὶ τὰ τρεχούμενα νοήματα.
Εὐαισθησία, λυρικότητα καὶ φυσικὰ ἡ ἀναγκαία ἀλληγορία ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κλασσικὸ ἄλλοθι τῶν ποιητῶν. Ἀκολουθεῖ καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς ἀλήθειές του, διασχίζοντας μὲ ἀγέρωχη σιγουριὰ τὰ πεδία ποὺ ὁριοθέτησε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ πάνω στὸ εὐάλωτο σῶμα τῆς ὕπαρξης...
Αντί Προλόγου
Δὲν γίνεται ἀπόλυτα σαφὲς ἂν ἡ ποίησή του εἶναι ἡ πρόφαση γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς ἀνεμόμυλους τῆς καρδιᾶς του, ἢ αὐτοσκοπὸς γὶἃ νὰ φυλακίσει τὰ θεριὰ τῆς σκέψης του σὲ χειροπιαστὰ σύνορα. Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ὁ Σταῦρος εἶναι γεμάτος ἐνθουσιασμὸ καὶ πάθος καὶ πετᾶ ἀπὸ θέμα σὲ θέμα μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πετᾶ ἡ μέλισσα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι.
Τρυγᾶ τὶς μνῆμες τοῦ τόπου τοῦ, ἀνασύρει νερὸ ἀπὸ τὸ βαθὺ πηγάδι τῆς καρδιᾶς του, ἀνακατώνει καὶ συγκερνὰ τοὺς πόθους του μὲ τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ποὺ τὸν περιβάλλουν καὶ στὸ τέλος ἀσφαλῶς μένει πάντα διψασμένος...
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κρυμμένος μέσα στὶς φυλωσιές, σκεπασμένος μὲ τὰ κίτρινα φύλλα τοῦ φθινοπώρου, γαντζωμένος ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ὁ Ἔρωντας, νὰ προκαλεῖ, νὰ περιγελᾶ καὶ νὰ ἀπειλεῖ.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Σταῦρος πορεύεται μὲ αὐτοπεποίθηση, ἀνεβοκατεβαίνει τ’ ἀρμιὰ τοῦ Καμαριώτη, μὲ γεμάτη τη βούργια ντοὺ ἀναμνήσεις, παιδικὲς ζωγραφιές, ὄνειρα, στοχασμοὺς μὰ καὶ ἀνασφάλειες.
Πορεύεται κι’ ὀνειρεύεται μαζί, καὶ πάνω στὰ χνάρια του θὰ φανεῖ στὸ τέλος ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς πορείας του.

Γιώργης Καράτζης

ΓΛΩΣΣΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΣΕΛΙΔΕΣ: 151